Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil bir ormanın tam ortasında ulu bir çınar ağacı yaşarmış. Bu ağaç o kadar yaşlıymış ki, ormandaki tüm hayvanların dedelerinin dedelerini bile tanırmış. Ama bu ağacın bir sırrı varmış: konuşabiliyormuş!
Fakat bilge çınar, bu sırrını kimseye söylemezmiş. Yıllarca sessizce ormanı izlemiş, olan biten her şeyi görmüş. Bir gün, köye yeni taşınan Ali adında meraklı bir çocuk ormanda gezinirken yolunu kaybetmiş. Korkuyla etrafına bakarken ulu çınar ağacını görmüş ve yorgunlukla gövdesine yaslanmış.
Ali, "Keşke biri bana yolu gösterse," diye mırıldanmış. O anda, kalın ve huzur verici bir ses duymuş: "Korkma küçük çocuk. Batıya doğru giden patikayı takip et, derenin kenarından yürü. Seni köyüne çıkaracaktır." Ali şaşkınlıkla etrafına bakmış ama kimseyi görememiş. Ses, ağacın gövdesinden geliyormuş!
Doğayı can kulağıyla dinlersen, sana anlatacak ne çok hikayesi olduğunu anlarsın.
Bilge çınar, Ali'nin kalbinin ne kadar temiz olduğunu anlamış ve ona sırrını açmış. O günden sonra Ali ve konuşan ağaç çok iyi dost olmuşlar. Ali her gün ağacın yanına gelir, ona kitaplar okur, ağaç da ona ormanın ve geçmişin sırlarını anlatırmış.